De machteloosheid druipt af van het eindrapport van de parlementaire mini-enquête naar ongewenste beïnvloeding uit ‘onvrije landen’ van Nederlandse moskeeën.

Wat is er de afgelopen jaren concreet gebeurd om racisme te bestrijden? Er zijn onderzoeken en initiatieven te over, maar waar blijven de resultaten?

Politieke partijen lijden aan verwaarlozing en functieverlies. Ze organiseren zich allengs meer als campagneorganisaties die het doel zo veel mogelijk stemmen te trekken vooropstellen.

De afgelopen weken toonden dat racisme en dodelijk racistisch geweld nog steeds bestaan, maar ook dat verandering mogelijk is. En er lijkt nog veel meer op komst.

Wie zelfs niet gelooft in een economische aanjaagfunctie, veegt cultuur ongestraft van tafel. Met een schuin oog kijken we naar Duitsland, waar kunst op ruimhartige steun kan rekenen.

Een combinatie van een onzeker bestaan en leiderschap dat niet in staat is hoop te bieden en kaders te stellen, creëert de voedingsbodem voor verhalen waarin vijanden worden geschapen.

Nu we afstevenen op de grootste economische crisis sinds de jaren dertig zien we wie de prijs betalen. Het ‘precariaat’ vangt de zwaarste klappen op.

Als met een vaccin straks het tijdelijke abnormaal wegebt, weet je nu al dat er een andere epidemie uitbreekt: het grote vingerwijzen.

Dat zoveel coronawoorden toekomstgericht zijn, zegt iets over het verlangen om aan de huidige situatie te ontsnappen. Er zit iets verraderlijks in die blik op de toekomst.

De coronapandemie brengt klimaatbeleid in het gedrang. Zorgwekkend, want dit is bij uitstek het moment om na te denken over een duurzaam reddingsplan.

Het grote aanbod van kunst online en de gretigheid van het publiek verbloemen het drama dat zich voltrekt achter de gesloten deuren van musea, theaters en concertzalen.

Donald Trump, Boris Johnson, Jair Bolsonaro, Viktor Orbán: zonder uitzondering vervallen de sterke mannen van deze wereld oog in oog met de coronacrisis in ontluisterend gestuntel.

Een grote crisis is een scharniermoment en dus een buitenkans voor mensen met grote ideeën. Maar geen enkele historische of andere noodwendigheid garandeert ons een ‘betere’ postcorona-wereld.

De coronacrisis is een heel menselijke uitdaging; nog los van alle gezondheidsdrama’s vraagt het iets van ons dat te weinig vanzelfsprekend in het leven zit, namelijk geduld.

Biedt ‘redelijk links’ een overtuigend antwoord op ‘radicaal rechts’? Je zou hopen dat dit soort vragen centraal staat in de opnieuw opgeleefde discussie over linkse samenwerking in Nederland. Dat valt tegen.