‘Van de sensuele jazz van de Palestijnse Kamiliya Jubran (geen familie van), de dromerige trance van de Iraaks-Hongaarse Omar Bashir tot de electro-pop-achtige sound van Le Trio Joubran: de ud is zeker hot en happening.’

Water van der Kooi ziet veel meer dan hij in zijn wekelijkse kroniek kan bespreken. Deze week: de dertiende en allerlaatste reeks van One Night Stand.

Door de hyperrealistische benadering van regisseur Katie Mitchell voel je mee met de zangers. Maar vooral ook door Janáčeks muziek, prachtig uitgevoerd door het Nederlands Philharmonisch Orkest.

Bracht Leonardo da Vinci’s tomeloze onderzoek naar hoe de wereld in elkaar zat hem op de rand van ongeloof? Hij was geen atheïst, maar in het doorgronden van de natuur stak hij de Schepper naar de kroon.

Open, nieuwsgierig en vrolijk behandelt Ekiz de emancipatiestrijd van vrouwen in deze aantrekkelijke televisieserie. Nog meer bewondering voor hun lef en energie is wat het oplevert.

Als je goed kijkt naar Rembrandts ets en naar Naumans installatie zie je dat de kunstenaars tijdgenoten worden, ook al worden ze gescheiden door eeuwen.

Ze brachten een bezoek aan de verwoeste dorpen van hun voorouders, op zoek naar een teken van vroeger leven. Hun foto’s, film, stenen en maskers zijn te zien in Rotterdam op We know what it is for, we who have used it.

‘Lang haar’, ‘spieren’ en ‘sportief’, hoor je, als het publiek wordt betrokken bij een eerste-indruk-spelletje. Hoe je kijkt, denkt en oordeelt wordt blootgelegd door de veertien acteurs van Oostpool.

Een programma voor mensen met gehoorverlies die zich identificeren als queer: in het museum dat zich committeert aan inclusiviteit wemelt het van de speciale gasten.

Bij Pitou blijft elke vorm van opsmuk uit. Het resultaat is een zacht, zuiver geluid dat je misschien al eens eerder hoorde, maar dat niettemin bedwelmt.

Paul Janeway, frontman van St. Paul & the Broken Bones, kan het: vanuit stilstand vocaal recht omhoog vliegen. Muzikaal vakmanschap, de achtkoppige band loopt ervan over.

De nieuwe VPRO-serie van cineast Martin Koolhoven neemt de kijker mee door de wereld van cinema. ‘Door zijn hartstocht wordt duidelijk dat cinema zoveel meer kan zijn dan dodelijk saaie “arthouse” of vormfilms gebaseerd op algoritmen en het rinkelen van de kassa.’

In de roman A Little Life van Hanya Yanagihara blijft niets onbenoemd. Maar in de toneelbewerking die Ivo van Hove ervan maakte ook niet. Waar is de verbeelding, het theater?

Rembrandt maakte twee etsen van de kruisafname van Jezus. Het laten zakken van het lichaam is in de eerste ets stil en eerbiedig. In de tweede ziet Rembrandt het navrante realisme ervan veel scherper.

De woede van Nicolas Cage die achter de moordenaars van zijn vriendin aan gaat, de dreiging, het geweld, de pijn: ál het onheil is vervat in de nummers van wijlen componist Jóhannsson.