Walter van der Kooi ziet veel meer dan alleen dat waarover hij zijn kronieken schrijft. Vandaag: een reflectie op de lijst van ‘beste dramaseries van Nederlandse bodem’ in de Volkskrant waar hij een bijdrage aan leverde.

Weerzinwekkend, jezelf en anderen opblazen op weg naar het paradijs. Dugma, de knop – kijken, misschien omdat ‘we iets te verdedigen hebben’.

‘Een paar akkoorden op haar gitaar, en je bent binnen, in haar universum.’ Bescheiden en warm – de zalen waar Chris Pureka de komende tijd speelt passen haar.

Met zijn versie van Verdi’s ‘La forza del destíno’ pakt Christof Loy uit, zijns inziens shakespeareaans. Pathetiek die afstand creëert, maar dan toch weet te ontroeren.

In de nieuwe coalitie van Rutte’s patjepeeër-liberalisme zijn de podiumkunsten terug bij af: in de rol van landlopers aan het eind van de negentiende eeuw.

In een aantal recente voorstellingen spelen jonge kinderen mee. Niet als een verlengstuk van de oudere personages, maar als autonome karakters.

Rembrandt liet de etsnaald rond gaan en maakte lijnen die onnavolgbaar beweeglijk zijn. Ze houden ook niet op. Dat is hun energie.

Met In Blue spreekt regisseur Jaap van Heusden tot ons morele geweten. Via de crisis die zijn hoofdpersoon doormaakt, brengt hij de kijker in contact met een wereld die we liever niet willen zien. Wegkijken zit er niet in.

Walter van der Kooi ziet veel meer dan alleen dat waarover hij zijn kronieken schrijft. Vandaag: Ajouad El Miloudis Van DNA tot Z.

Walter van der Kooi ziet veel meer dan alleen dat waarover hij zijn kronieken schrijft. Vandaag: twee schrijversportretten.

Giuseppe Verdi werd na 1860, op weg naar Otello en Falstaff, almaar veeleisender. La forza del destino is een van de grote stappen naar dat culminatiepunt. Geweldige muziek, problematisch drama.

Nederland is te klein om echt afstand te kunnen nemen van de dwang van het gewone leven, van ‘vader, moeder, wereld, knekelhuis’. Anton Heyboer lukte het. Hij bouwde een eigen systeem.

The Beguiled blijft aan de oppervlakte van het fabuleuze, ideologische mijnenveld van de Amerikaanse culture wars. Het pakt onbevredigend uit.

Bromet is artisan, kleine zelfstandige en groot vakman ineen, met een letterlijk en figuurlijk eigen geluid. Stug doorwerkend aan een gigantisch oeuvre over ‘het menselijk bedrijf’ in kleinheid en incidentele grootheid. Nu opent hij het 2Doc-seizoen met Taxibotsing. Over de taxi in tijden van ‘Oeber’.

‘Je ziet Stockhausen in zijn studio met primitief gereedschap vonken slaan uit magische golven, mystieke natuurkunde. Hier vond hij zijn kosmische toon, hier werd hij wat hij wilde: visionair.’