Walter van der Kooi ziet veel meer dan alleen dat waarover hij zijn kronieken schrijft. Deze week: de serie Three Wives, One Husband en Tokyo Idols.

Wij struikelen onszelf door het leven. Toneel maakt van dat struikelen live snapshots. Het werken aan toneel heet ‘repeteren’. Dat is het kwadraat van struikelen. Maar dáár dan weer toneel van maken, dat moet zo ongeveer de kwadratuur van een compleet gekkenhuis opleveren.

Twintig jaar na de publicatie van I Love Dick door kunstenaar Chris Kraus is er een televisieserie met Kathryn Hahn en Kevin Bacon. De liefde is er een vloek.

Martin Simek (68) interviewt zichzelf over de liefde. Het bleek voor hem makkelijker om te ontdekken wat liefde níet is dan wat wel. ‘Liefde is het mirakel dat je uiteindelijk alleen als cavia kunt ondergaan.’

‘Vanaf de dag dat hij Sanne zag, veranderden hij en zij langzaam in een wij en dat wij breidde zich in het tweede decennium van hun verbond uit tot het collectief van een gezin, dat veelkoppig organisme. Hij en zij losten op, als golven in de zee.’

Het optimistische slot dat Hollywood ons decennialang heeft geleverd staat ter discussie. Zelfs als ons een happy end wordt gegund, krijgen we er vraagtekens bij geleverd.

Intiem en openbaar, ongeremd en overbewust – de eerste ervaringen met de liefde zijn universeel. In de nieuwe dansproductie van Maas Theater en Dans wordt het jonge verlangen treffend gegrepen.

Walter van der Kooi ziet veel meer dan alleen dat waarover hij zijn kronieken schrijft. Vandaag schrijft hij over het Franse journaal op TF2. Simone Veil is overleden.

Voor het eerst sinds eind jaren zeventig draait Stanley Kubricks meesterwerk 2001: A Space Odyssey in zijn oorspronkelijke vorm in Nederland. Een gebeurtenis om te koesteren.

Robert Mapplethorpe was gefascineerd door lichamen, van mannen en vrouwen, wit en zwart. Hij bekeek ze op de eerste plaats als sculpturen – maar met verlangen.

Naar een voorstelling gaan en in de eerste seconden meteen weten: die heb ik al gezien, maar dát dus weer vergeten zijn, en nu denken: heerlijk, nóg een keer genieten! Het overkomt me in de afgelopen week op het theaterscholenfestival ITS.

Zijn status als cultheld heeft de waardering voor Raymond Pettibon als serieuze kunstenaar lang in de weg gezeten, in de Verenigde Staten maar ook daarbuiten. Nu zijn er plots zevenhonderd kunstwerken in Maastricht.

Edgar Wright wordt geroemd om zijn vele verwijzingen, maar ook betwijfeld qua artistieke diepte. Na zijn ‘Cornetto-trilogie’ is ook Baby Driver een ijsje, maar ‘wel een mét betekenis’.

Het Cobra-museum kent een probleem met relevantie. Radicale Sociale Animale Talen moet dat goedmaken en slaagt maar half.

Op het veelzijdige Holland Festival gaat ‘meest verrassend’ dit jaar naar Huba de Graaff. Ze maakte een aangrijpende opera met een ‘verschrikkelijk sarcastische conclusie’.