Ook de begeleidende teksten bij Lesters Hungry Ghosts en Samiees Casino Copernicus in de Amsterdamse galerie van Fons Welters bieden geen uitkomst.

De foto’s van Cas Oorthuys brengen je tussen de vissers in Congo of bij de Hoogovens in IJmuiden, in Florida bij de lancering van Apollo 11 of in het Nederland van verre einders en populieren. Alles benaderde hij met oog voor het menselijke.

De doorgewinterde spelers Marien Jongewaard, René van ’t Hof, Cas Enklaar en Maureen Teeuwen blikken terug op een rijk theaterverleden. Dankzij het publiek.

Rembrandt kon alles omdat hij ook goed keek, en wist wat hij zag. Voor zijn unieke kwaliteiten werd niet voor niets honderd gulden betaald.

De Prix de Rome voor architectuur werd ooit in het leven geroepen zodat jonge architecten de publieke gebouwen en monumenten van de toekomst konden bouwen. Nu ontwerpen ze echter fictieve architectuur voor een fictieve toekomst.

In de eerste aflevering van de vijfdelige serie start Vermeulen in Mauritanië, waar de slavernij nog heerst. Maar je belandt in de bajes als je zegt dat het nog bestaat. Een hartverscheurende queeste.

Hoe Aysel Erdubak iedereen zou inpakken met haar verfrissende kosten-baten-efficiëntie: toneelschrijver Rob de Graaf laat het haar van begin af aan voorzien. Een ziekenhuis dat verandert in een verlaten spookhuis? ‘We don’t care.’

Een Netflix-film maken op basis van het traditionele westernverhaal, zonder dat het een metawestern wordt, dat kunnen alleen Joel en Ethan Coen. Met in de zes verhalen een rol voor absurdisme, nihilisme en natuurlijk Tom Waits.

Monet en Manet hebben goed naar Hals’ werk gekeken in de tweede helft van de negentiende eeuw. Maar niet om zijn ‘en pleine pâte’ te imiteren.

De groep schutters die Rembrandt voor de Nachtwacht moest schilderen, tekende hij eerst. Zodat hij later in zijn atelier zijn verbeelding de vrije loop kon laten.

Raquel van Haver legt vast hoe mensen ‘in de marge’ de karige en gevaarlijke omstandigheden het hoofd bieden. Ze wil hun stemmen laten klinken, ‘luid en duidelijk’. Niet als aanklacht. Ze zoekt de gemeenschap.

De verfilming van de roman The Wife van Meg Wolitzer is een stuk spannender dan het boek. Over de loyaliteit van een vrouw, Glenn Close, aan haar schrijvende man, Jonathan Pryce. En hoe die onder druk komt te staan.

Girl vertelt het verhaal van Lara, een transmeisje dat ballerina wil worden. Vanuit de lhbt-gemeenschap klonk kritiek, onder meer omdat Lara door een jongen wordt vertolkt. Maar is het wel de rol van kunst om voorbeeldige verhalen te vertellen?

De tientallen foto’s van Casper, Koos Breukels zoon, in Huis Marseille blijven an sich wel boeien, qua onderwerp en techniek. Maar wat ze vooral laten zien is dat de fotograaf als vader tekortschoot.

Walter van der Kooi ziet veel meer dan hij in zijn wekelijkse kroniek kan bespreken. Deze week: de Tegenlicht-aflevering Deep Fake News van Nordin Lasfar