De taal van het lichaam is bij Siegal en de acteurs van Schauspielhaus Köln ondergeschikt aan het eindeloze gebabbel, ondanks een mooi dansduet. De vervlakking kruipt in de voorstelling, die wel fascineert maar niet beroert.

De beelden in Schapenheld zijn beeldschoon en sluiten aan bij onze romantische notie van de herder. Maar het verhaal van herder Stijn is een tragisch verhaal van een dwarse vrijbuiter die door politieke, ambtenarij en boeren wordt tegengewerkt.

De satanistische Jacek ziet er na een werkongeval en de daaropvolgende gezichtstransplantie uit als een monster. Zijn huichelachtige omgeving gruwt ervan, Jacek kan er de grappige kant van inzien, wat schitterende satire oplevert.

Aus Licht van Karlheinz Stockhausen laat je enigszins ademloos achter en The Head & The Load, een meesterwerk van William Kentridge, is een enorm en enorm verwarrend schouwspel. De gemene deler? Oorlog.

Het universum van Jacqueline de Jong kent een oorsprong in Nederland, maar strekt zich uit tot ver over de grenzen. In Frankrijk ontving ze een oeuvreprijs. Waarom is De Jong nog geen ijkpunt in de Nederlandse kunstgeschiedenis?

De Biënnale van Venetië is sinds 1895 een internationaal platform voor hedendaagse kunst, maar ook een nationaal strijdtoneel. Nederland heeft een plek in het hart van de biënnale.

De zeven portretten van zwarte feministen door Iris Kensmil, als onderdeel van The Measurement of Presence, krijgen door hun lichte achtergrond een bepaalde waardigheid. ‘Ik zag vrouwen – vooral van kleur – met tranen in de ogen ervoor staan.’

De grote Nederlandse musea hebben de afgelopen decennia geen duidelijk beleid gevoerd om kunstenaars uit niet-westerse landen onder de aandacht te brengen. Dat gebeurde in etnografische musea. Vreemd, want kwaliteit kent geen landsgrenzen en geen kleur.

Remy Jungerman vertegenwoordigt dit jaar samen met Iris Kensmil Nederland op de Biënnale van Venetië. In zijn werk komen de modernisten, marronpatronen en de rituelen van de wintireligie samen.

Walter van der Kooi ziet veel meer dan hij in zijn wekelijkse tv-kroniek kan bespreken. Vandaag buigt hij zich over Joardy Season.

Op zijn nieuwe album, Divinely uninspired to a Hellish Extent, zingt Capaldi over het mes in de rug, de fles binnen handbereik en soms over het kalme besef van dingen die voorbijgaan.

Bonies en K. Schippers zijn van dezelfde generatie. Hun handschrift draait zorgvuldig om dingen heen, om woorden of vormen. Wat gebeurt er als je hun werk in elkaars buurt ziet?

Flamagra is tegelijk dromerig en bijna jennerig uptempo, het ene moment verwarrend, dan weer zeldzaam fragmentarisch. Een goede doorsnede van Flying Lotus’ muzikale reikwijdte, met als cruciale toevoeging: nergens voelt dit aan als een eenvoudige herhaling van zetten.

In De wondere wereld van El Pintor, zien we hoe een kinderboekenuitgeverij een belangrijke rol speelde in het verzet tegen de Duitse bezetting.

Maria Lassnig wilde met kunst de wereld mooier maken. In haar werk, met veel lichamelijkheid en seksualiteit, is geen ruimte voor pathetiek.