Vroege vogels, het is nodige, heerlijke, onmisbare, ‘gewone’ televisie. Dit jaar begonnen ze met een overwinteringsspecial en eentje over nieuwkomers wolf, wilde kat en wellicht lynx.

Wortelhout, een kronkel van neon, struikwortel, wortelklont, plywood en walnoten – het werk van Saskia Noor van Imhoff komt uit de aarde. Uit de geurend vochtige grond vol geheimen.

Regisseur Christian Petzold is een meester in het filteren van irrelevante informatie en het scherpstellen van de emotionele kern in iedere scène.

De eerste volwaardige opera-uitvoering van DNO na corona-stilte, tegelijk de opening van het Holland Festival, is een grootse verrassing. Er is niet gekozen voor een geheide publiektrekker.

Bulgaren staan bekend als ideale werkkrachten: zonder te klagen maken ze lange dagen in West-Europese fabrieken. Dries Verhoeven betaalt hen voor Broeders verheft u ter vrijheid volgens de Nederlandse theater-cao.

Voyage à Dakar is de weerslag van de bijzondere reis die fotograaf en beeldend kunstenaar Judith Quax ondernam met haar zoon Noah. Vol verlangen en gemis. En ook verbinding.

Omringd door een uitgestrekt niets ervaart een mens pas goed zijn onbenulligheid. Mdou Moctar bespeelt zijn elektrische gitaar het liefst onder die sterren.

Maar liefst twee musea brengen dit jaar Frida Kahlo naar Nederland. Ze was schilder, vrouw van Diego Rivera, slachtoffer van een tramongeluk, en slachtoffer van de Mexicaanse machocultuur.

De tentoonstelling Slavernij is nuchter, kalm en documentair. Driehonderd jaar slavernij leverden niet meer dan een kamervol aan artefacten op die er direct mee verbonden zijn.

Bruce Nauman bouwt een hek en wij mogen met hem meekijken. Strak en ordelijk. Hoekig ook. Zo bouw je een goed hoekwerk. Een sprookje, dat ons te denken geeft.

Regisseur Julio Quintana gebruikt bombastische muziek en wijdse beelden van de zee om de kijker net zo lang te manipuleren totdat die denkt iets spiritueels te voelen.

In de zeventiende eeuw zat de wereld althans in de verbeelding nog vol draken, reuzeninktvissen en zeemeerlieden. Het Rembrandthuis wijdt er een alleraardigste tentoonstelling aan.

De kunst van deze tentoonstelling in het HEM is gul maar niet verstikkend over de enorme ruimte verspreid, prachtig vormgegeven in wolken roze glimmende of zachte stoffen.

Waar Rag’n’Bone Man de blues heeft teruggebracht tot een accent in zijn pop, daar omarmt debutant Ayron Jones uit Seattle die ten volle als erfenis in zijn rock.

Aukje Dekker, zelf kunstenaar (en hier ‘vrouw met hoed’ in rode auto en soms te paard), brengt de jonge bedenker in contact met een van haar professionele collega’s.