Ik weet weer waarom ik au fond het liefst fictie lees: omdat het alle ruis uit non-fictie doet verdampen.

De laatste keer dat ik het woord ‘principes’ in de mond nam, regende het dagen aaneen, stond ik tot aan mijn middel in de modder en had ik me ergens aan vastgeketend.

Als je met een bepaalde blik naar je boekenkast kijkt, zie je voornamelijk geboekstaafd ongeluk. Je zou net zo goed een wand vol met jachtgeweren kunnen etaleren.

Ik zou toch schrikken als via de persconferentie bekend zou worden gemaakt dat god niet bestaat. Ik hoorde het mezelf hardop zeggen terwijl ik naar een totaal random film aan het kijken was.

Mensen denken dat liefde en haat tegenover elkaar staan, maar het is – luister naar mij – liefde en onverschilligheid.

Blijkbaar kun je je een leven lang voornemen liever te zijn, dunner, actiever, avontuurlijker, nuchterder, minder bang. Omdat het altijd meer kan, of gewoon, omdat het niet lukt.

Ik ben matig creatief maar een volleerd beginner, kan het als geen ander, een tijdje ergens absoluut en hard in geloven, soms een halve dag, maar ook zomaar een half jaar, c’est moi.

Ruut Weissman – De hoofdpersoon dient zich aan als een documentaire over de werkwijze van een geliefd en verguisd theaterregisseur, maar ontwikkelt zich als een who- en whatdunit, een meta-vertelling met een open einde.

Marja Pruis leest Tove Ditlevsen over haar kindertijd en denkt aan haar moeder, de drie zoenen die ze haar gaf ter begroeting en als ze weer wegging.

Meer dan de eerste keer dat we op slot gingen heeft Marja Pruis moeite bij de les te blijven. ‘Ik app aan een vriendin of zij dat ook heeft, terwijl ik het haat, zo’n ‘heb jij dat ook’-vraag.’

Gelukkig blijkt het waar, dat in je laatste momenten je leven in een flits aan je voorbijtrekt. Ik word gedoopt, lig in de armen van mijn vader als baby’tje dat niet weet wat er gaat komen.

Zie ons hier zitten aan tafel, denk ik weleens. Of nou ja, ik denk het eigenlijk bijna nooit, ik denk het nu. Wat is het dat me triggert?

Je kunt heel grote plannen maken, zolang je schrijft. Je kunt helemaal niks doen, niks afspreken, niks plannen, geen boodschappen, geen kinderen, je schrijft.

Ik hoef niet te denken dat ik niet verder kan zolang ik welke zin dan ook niet terug kan halen, en toch denk ik het en kan ik het niet stoppen, het verlangen naar die zin, dat ene woord.

Zou dat meisje dat naar Lyon een lift hoopt te krijgen weten dat er mannen rondrijden met een brein dat ter hoogte van hun geslachtsapparaat is blijven steken?