Niña Weijers zoekt soelaas voor haar koude voeten en belandt in een forumdiscussie van zwangere vrouwen over de toekomst van Amerika. Pro-Trump-vrouwen houden zich koest.

Hoewel ik wist dat het een groot geluk was, voelde het als een waarschuwing: als ik nog eens zo naïef zou zijn om mezelf een autobezitter te wanen, zou ik er pas echt van langs krijgen.

Het echte geluk dat literatuur oplevert, is dat van concentratie. Gewoon, niets anders doen dan een boek lezen, doorlezen, uitlezen. Als je in elke omstandigheid dit soort concentratie kunt opbrengen ben je een vrij mens.

In haar essay ‘Iets te doen hebben’, doet Zadie Smith uit de doeken wat volgens haar de ware reden is dat ze schrijft, of eigenlijk de ware reden dat wie dan ook schrijft: om iets te doen te hebben.

Een verhuizing. Een kleine hapering in de continuïteit, waarin het verleden heel even niet zwicht voor de druk van de toekomst.

Niña Weijers moet haar verhuisdozen pakken en raakt verslaafd aan een Australische datingshow voor autistische twintigers.

‘In zo’n huis zou ik de seizoenen kunnen doorleven, aan zo’n tafel zou ik alles kunnen schrijven wat ik wil.’

Met een handcamera reisde kunstenaar Lara Verheijden naar Zwitserland om daar haar vriendin Coco te filmen, die op het punt stond te bevallen van haar tweede kind. Een zeldzaam intiem portret van moederschap, lust, liefde, conflict.

Is zéggen dat je je schaamt niet gewoon een manier om je er gemakkelijk vanaf te maken? Om toch maar weer over jezelf te praten? Spijt, ook zoiets.

Eenzaamheid is een menigte vol vrouwen, leest Iduna Paalman in een gedicht van Eileen Myles. In eenzaamheid liefhebben doe je niet alleen.

Dat je werd aangevinkt als een gevaar voor de Chinese eenheid omdat je geen oude vrijster wilde zijn, is op z’n minst een goed verhaal om later aan je kind te vertellen.

Al lijkt de consensus nu dat zijn gedragingen die waren van een in wezen meelijwekkende figuur die simpelweg niet meekwam met de veranderende omgangsvormen.

Niemand kan zich voorstellen niet van zijn kind te zullen houden en ikzelf eigenlijk ook niet. Misschien is het precies die onvoorwaardelijkheid die me zowel verontrust als aantrekt.

Niña Weijers verdween in het konijnenhol van het internet en belandde bij een filmpje waarin Jordan Peterson een publiek van zwijmelende jongens op het hart drukt hun kamers op te ruimen. Zo werkt dat dus.

Was deze uit de hand gelopen fascinatie voor de Tweede Wereldoorlog niets meer dan het verlangen naar een recreatieve vlucht uit mijn eigen veilige leven?