Minstens een kwart van alle bomen in het herinneringsbos MH17 is dood. Dat zal voor de nabestaanden met een dode boom toch hard aankomen.

Het sinterklaasrijmachtige van sommige gedichten van Slauerhoff is bewust onhandig. Als ze metrisch in orde zouden zijn waren ze vast veel slomer.

‘Ik was bang zoveel van hem te houden dat ik hem zou willen worden; te bidden en God te vragen mij als hem te maken. Noem dit geen liefde, dit is meer dan dat.’

Gerbrand Bakker gaat als ieder jaar naar het Zeeuws Nazomerfestival. Overdag koopt hij een fijne korte broek en de biografie van Bredero, ’s avonds woont hij een met sterren overladen locatievoorstelling bij. ‘Het stuk had bij voorbaat al geen schijn van kans.’

Iedereen moet volgens Gerbrand Bakker met wespen doen wat hem of haar het beste lijkt. Maar tot twee keer toe gebeurde er recentelijk iets wat hij nog niet eerder meegemaakt had.

Elke keer dat Hizir Cengiz langs het treinstation rijdt of loopt, op de tram wacht, of erin zit, zijn OV- chipkaart oplaadt, moet hij aan de vrouw in die rode jas denken.

Alles waaraan hij zich ergert, vergeet Martin Reints steeds sneller. De dingen die hem interesseren houden hem langer en langer bezig. In Huis Marseille stuit hij op vreemde Japanse tijdmachines.

Als de lezer het niet erg vindt, vanwege aanhoudende, voor sommigen zelfs beangstigende, zomermalaise geen column van duizend woorden maar een gedicht dat er slechts – inclusief de titel – honderd telt.

Maartje Smits vormde een groepje met haar konijn - tot de baby kwam.

Zomer in Schwarzbach. De gleuf wordt gegraven, het fundament wordt gestort, de stenen worden gestapeld.

‘Ik voorzag dat ik mijn complete zelfbeeld moest gaan herzien boven op Mount Snowdon.’

‘Kon ik de brandkraan maar opendraaien en het hele lokaal, met alle studenten daarin, in één moeite schoonspuiten.’

‘Het weer is raar en onbestemd, wat natuurlijk betekent dat ik me volslagen onbestemd voel.’

In This Is Holland, een vliegsimulator in Amsterdam, is niets wat het lijkt.