Op het veelzijdige Holland Festival gaat ‘meest verrassend’ dit jaar naar Huba de Graaff. Ze maakte een aangrijpende opera met een ‘verschrikkelijk sarcastische conclusie’.

Voor het Holland Festival van 1967 regisseert Erik Vos de Griekse tragedie Prometheus in de piste van Carré. Vier jaar eerder wordt op dezelfde plek De Perzen speciaal voor het festival hernomen. Het zijn allebei Nederlandse premières. Want zo vaak als ‘de Grieken’ tegenwoordig worden gespeeld, zo ver en vreemd zijn die stukken voor het publiek van de jaren zestig.

Drie voorstellingen, elk rond de honderd minuten, spelen op drie cruciale momenten in het Amerikaanse verkiezingsjaar 2016. De gesprekken zijn geen gevechten over het grote gelijk. Ze voelen eerder als windvlagen van verdriet die in dit rumoerige en verwarrende jaar in de kamers zijn blijven hangen.

Veel voorstellingen tijdens het Holland Festival in 2017 hebben met politiek of heel direct met de verkiezingen te maken. Dat geldt niet zo sterk voor Democracy in America van kunstenaar Romeo Castellucci; dat is een aanklacht tegen de rol van vrouwen in de Amerikaanse maatschappij als lustobject en glamourgirl.

Obsessie, bezetenheid, verraad – telkens weer kunnen ze in een nieuwe vorm worden gegoten, zo tonen ook The Affair en Obsession. De een dichtbij, de ander juist ver van het voorstelbare.

De opera Het nieuwe Babylon van Jörg Widmann, op een tekst van Peter Sloterdijk, is een utopische fantasie over de triomf van liefde, rede en begrip in een door rampen aangeslagen tijd van absolute spraakverwarring. De eerste stap naar verlichting in een tijd als de onze.

Schaamteloze zelfpromotie typeert onze tijd. Maar ook de avant-gardekunstenaars van weleer schreeuwden om aandacht. In Manifesto geeft Julian Rosefeldt ze nog maar eens een roeptoeter.

Peter Sellars komt met streetdancers uit Brooklyn naar het Holland Festival. ‘Dans is veel beter geschikt om geschiedenis weer te geven dan woorden. Woorden leggen vast, dans is altijd in beweging.’

George Crumb is op het Holland Festival componist in focus. De exponent van de Amerikaanse experimentele traditie deelt met zijn geestverwanten John Cage en Henry Cowell een fascinatie voor de grenzen van het muzikale.

Het wordt een serie van zes afleveringen. Per keer de lengte van een telefilm. Maar hartstikke toneel. Onderwerp: een verdwijning. Of toch een ontvoering? In de Haagse Schilderswijk. Lokaler kan bijna niet. En toch is de verzameltitel: The Nation.

Het nieuwe werk van Boris Charmatz is een verstrengeling van ongepolijste moderne dans en de lichaamstaal van rappers. Straks te zien midden op het Anton de Komplein in Zuidoost.