De Groene zocht met een zaklamp (en een loep) naar de lichtere stukken van de afgelopen maanden. Het resultaat: stukken over broederschapsrevolutie, onoverwinnelijkheid, Tara Westover en de terugkeer van de wolf.

De verkeerde mensen hebben de schuld gekregen van de vuurwerkramp in Enschede, blijkt uit een reconstructie van De Groene Amsterdammer, op basis van een rapport van Paul van Buitenen. Het OM heeft een heleboel fouten toegedekt. ‘Of zelfs gelogen’, zegt wetenschapsfilosoof Ton Derksen.

Dat pastoor Pierre Valkering homoseksueel was wist iedereen in zijn Amsterdamse parochie. Toen hij er een boek over schreef werd hem het preken verboden. Over een voorhoedegevecht in een diep conservatief instituut.

De eerste landing op de maan, op 20 juli 1969, zorgde voor de hoop dat zij een bijdrage zou leveren aan ‘een wereldwijd utopia en vrede door het hele universum’. De voordelen zijn vooral hypothetisch gebleven.

In de wereld gaapt een optimismekloof. Vooral Europeanen zijn somber, terwijl Aziaten heel wat positiever naar de wereld kijken. Onze somberheid bedreigt de democratie. Maar we kunnen er iets aan doen.

Hoe optimistisch te blijven in deze sombere tijden? Dat wil de redactie van De Groene Amsterdammer onderzoeken in dit zomernummer – als serieus blad dreigen wij soms ook te vervallen in mistroostigheid.

Volgens Rutte is Nederland een onwijs gaaf land, volgens Lilian Marijnissen is het tijd voor verandering. Zij kunnen dat allebei onderbouwen maar de opwarming van de aarde ontbreekt in beide verhalen.

Met wind en zon wekken we in 2050 voldoende elektriciteit op, stellen deskundigen optimistisch. Maar wat als het drie weken bewolkt is en het niet waait? Ook daarvoor zijn verschillende oplossingen. ‘Die energietransitie komt er wel.’

Vanuit Essen in het Duitse Ruhrgebied moet de multiculturele samenleving een succes worden. Ali Can heeft daarvoor het VielRespektZentrum opgericht: ‘Een optimist breekt uit de probleemtrance.’